Burn-out…nemen we de signalen wel au sérieux = nemen we onze mensen wel au sérieux?

“Ik snap het niet, ik doe mij job zo graag, maar in oktober kreeg ik een onmogelijke opdracht. Ik heb mijn bezorgdheid hier rond geuit naar de directie, maar kon de opdracht niet weigeren. Ik wil mijn job niet verliezen. De directie gaf aan dat het niet anders kon. En, weet je, ik wil er ook niet over blijven klagen. Dus ik ben met volle moed begonnen, ik kon de klanten toch niet in de steek laten… en ik heb er al mijn energie in gestopt om resultaat te boeken. En als het niet lukte, dan ging ik gewoon nog wat harder werken.

En nu zijn we 4 maanden verder, gisteren ben ik ontploft. Ik heb mijn boeltje gepakt en ik ben vertrokken. Ik ben mezelf gewoon niet meer, ik herken mezelf niet meer. Ben kort ingespannen tegen mijn vrouw, mijn kinderen. Ze verdienen dit toch ook niet?

De dokter heeft me thuis geschreven. Maar ik vind het zeer moeilijk. Ik denk vooral aan de gevolgen. De klanten die achterblijven die niet tevreden zullen zijn… de collega’s die het werk moeten overpakken. Ik kan dat moeilijk loslaten….ik voel mij echt verantwoordelijk en lastig dat ik nu thuis zit.”

Dit is het beginstadium van een burn-out. Het is een verhaal zoals ik er velen heb gehoord, toen ik nog werkte als burn-out coach.

Deze persoon heeft er voor gekozen om hulp te zoeken en zichzelf terug te vinden. En mogelijk komt hij niet meer terug naar deze werkplek….wil hij niet meer terug naar deze situatie. De kans is namelijk zeer groot dat hij toch weer die opdracht zal moeten afwerken. Zonder dat er iets verandert. 

Een topmedewerker is dit, en straks zijn we hem kwijt. Het goud in onze onderneming stroomt zo weg… zonder dat we het zien aankomen!

En toch, we hadden dit zo hard kunnen voorkomen.

Hoe kunnen wij voorkomen dat mensen in deze situatie belanden?

Goede mensen, ervaren mensen, mensen die jarenlang het verschil maakten in onze organisatie. Ons eigen goud… dat plots de handdoek in de ring moet gooien.

Door hen en de signalen die ze geven au sérieux te nemen.

Toen deze ervaren medewerker aangaf dat de opdracht onmogelijk was, hebben we toen:

 Echt geluisterd?

–       Erkenning gegeven voor zijn mening?

–       Samen gekeken wat er onderliggend deze opdracht zo moeilijk maakte?

–       Oplossingen bedacht om de opdracht haalbaar te maken?

–       Ondersteuning/coaching aangeboden?

Hebben we tijdens de uitvoering van de opdracht regelmatig gecheckt 

–       het nog haalbaar was om de opdracht verder te zetten?

–       of het welzijn van onze medewerker nog OK was?

Denk daar gerust eens over na.

Neem de signalen van je medewerkers au sérieux. Luister en ondersteun. Dat is menselijk leiderschap. 

Wees dankbaar en blij als mensen het niet eens met je zijn en doe er iets mee. 

Waardeer hun mening, leer er van, pak het aan.  Neem je mensen au sérieux.

Is burn-out altijd te herleiden naar werk-druk? 

Neen, soms is het een combinatie van factoren. Ook daar kan je aandacht voor hebben, door in gesprek te gaan en aandachtig te luisteren naar wat er bij je mensen speelt, ook naast het werk. 

Heb jij in je organisatie momenteel om te gaan met burn-outs? Kan je er moeilijk je vinger op leggen wat de echte oorzaak is en ben je bereid om er uit te leren en de oorzaak aan te pakken? 

Ik kan je helpen. Kies vandaag nog voor een mensgerichte aanpak.